Kwetsbaarheid

Hoe vaak verstoppen we ons achter een masker?

Hoe vaak durven we ons echte zelf niet te laten zien?

Hoeveel sluiten we (onze emoties) op in ons lichaam?

En hoeveel klachten uiten zich daardoor in ons lijf?

Vorige week kwam ik in de supermarkt een baasje van een vriendje van Tippie tegen.

We hadden elkaar niet meer gezien sinds mijn Tippie is overleden.

Ze had er moeite voor gedaan om mijn email adres te vinden en me persoonlijk te condoleren met mijn verlies.

Dat raakte me enorm en dat vertelde ik haar.

Even mijn verdriet wegslikken zegt ze.

Wacht.... dacht ik, waar slik ik hier mijn eigen verdriet in?

Nee, het is niet oké om in de supermarkt verdrietig te zijn?

Toch?

Maar mijn tranen lieten zichzelf al zien.

Ik heb gemerkt dat hoe meer ik niet toelaat dat ik verdriet ervaar hoe intenser het wordt.

En hoe meer het me op de kop tikt op de meest vreemde momenten.

Maar hoe meer ik het verdriet toelaat en welkom heet hoe zachter het wordt.

Maar wat als ik meer in toelating kan zijn met wat er zich ook maar aandient?

Wat als ik mijn kwetsbaarheid kan omarmen?

Wat als ik kwetsbaarheid wat meer als een kracht kan zien?

Daar wil ik het gelijk weer ontkrachten door te zeggen dat ik daar nog lang niet ben.

Maar ik wil er wel een eerste stap in zetten....