Twee wolven.

Kiezen voor angst en paniek of kiezen voor iets anders.

De laatste fase van het loslaten van de antidepressiva. Ik had de stap gezet om de medicatie te stoppen. Mijn lichaam was er klaar voor. Ik heb nooit moeite met slikken van tabletten gehad, maar nu kreeg ik het laatste stukje al dagen bijna niet weg. Het bleef plakken in mijn mond en wilde gewoonweg niet doorgeslikt worden. De vorige fasen verliepen redelijk soepel, maar nu werd ik geconfronteerd met oude gedachten. Wat als ik het toch te snel heb afgebouwd. Wat als ik opnieuw niet alleen durf te zijn. Wat als ik weer niet kan slapen. Wat als ik op hangende pootjes terug moet en moet bekennen dat ik toch niet zonder de antidepressiva kan… Ik zag alle oude scenario’s weer opdoemen.

Ho stop! Mijn lichaam reageerde op al deze gedachten met hartkloppingen, mijn adem werd sneller en mijn systeem wilde naar paniek! Wat als ik nu iets anders mag kiezen. Ik zag dat ik een keuze had, daar ben ik nu sterk genoeg voor. Het toeval wilde ook dat ik die avond onverwachts visite kreeg van een vriendin. Die mijn energie weer meer van boven naar beneden kreeg i.p.v. andersom. Die aankomende nacht lag ik wel onrustig wakker, maar de paniek had ik niet gekozen.

Wat is dan nu de eerste logische stap?

Uitreiken naar mensen die een andere kijk hebben op wat hier nu gaande is. Ik had al even een vriendin gebeld en een appje gestuurd naar mijn eigen coach en mentor.

Wanneer heb je besloten dat je niet zonder de medicatie kan, appt ze terug.

Aj! Dat had ik inderdaad.

Met dit besluit kan ik iets, want daar kan ik Systeemherstel op toepassen. Dus ik ga met mezelf aan de slag. Terug naar het moment waarop ik de beslissing had genomen. Mijn lichaam als pendel, gaf aan dat dat 6 jaar geleden was gebeurd. Op elk afzonderlijk niveau heb ik het besluit van mijn systeem gehaald, zodat mijn lichaam los kon laten wat nodig was.

Daarna was ik een stuk rustiger. Ik voelde weer ruimte ontstaan. Het bijna tegen het plafond op willen springen gevoel was weg en mijn adem zakte weer.

Op dit soort momenten realiseer je je wellicht niet dat er een keuze mogelijkheid is. Ik heb mezelf laten zien dat ik wel degelijk mocht kiezen. Dankbaar voor alles wat ik de laatste jaren heb mogen leren en nu op mezelf kon toepassen. Dankbaar voor de nieuwe mensen om me heen die een bijdrage zijn op dit soort momenten.

Welke besluiten en overtuigingen zitten jou in de weg?

Ik kijk graag met je mee om er verandering in aan te kunnen brengen!